Nasza rewolucja kreuje nowe, post-polityczne społeczeństwo oparte na Ekstazie tzn. na doświadczeniu Indywidualnej Wolności. Ten ruch jest „zachwytem” antycypującym rok 2000. Jest kulminacją mistycznych, transcendentnych, upiornych, pełnych halucynacji marzeń, które przejawiały się jako wizje w naszych najwyższych psychedelicznych (umysłowo otwartych stanach).
– Timothy Leary, Polityka Ekstazy –
Gdyby spytać która z wielkich osobistości XX wieku w znaczący sposób wpłynęła na współczesną kulturę undergroundową, to odpowiedzi mogłoby być kilka, ale jedna z nich z pewnością brzmiałaby – Timothy Leary. Renegat z Harvardu, „szalony naukowiec”, psychedeliczny guru, rewolucjonista społeczny, wizjoner oraz więzień polityczny, który dzięki Richard M. Nixonowi zyskał miano „najgroźniejszego człowieka w Ameryce”, był jedną z najbardziej barwnych i kontrowersyjnych postaci epoki kontrkulturowego zrywu, w której przemiana świadomości i wyzwolenie seksualne wdarły się z dziką energią na sztandary.
To właśnie dzięki „apostołowi chaosu” postulaty, traktowane przez Nową Lewicę jedynie jako elementy walki politycznej, poszerzyły swoje znaczenie o głębszy wymiar, tym samym przyciągając do kulturowej rebelii tysiące młodych ludzi. W argumentach, reprezentowanego przez niego ruchu psychedelicznego spoczywało duchowe uzupełnienie batalii o prawa ekonomiczne i społeczne.
I nikt inny, ale właśnie Timothy Leary doprowadził do zjednoczenia tych dwóch sił uświadamiając wielu ludziom, że wojna tocząca się w kulturze Zachodu, nie rozgrywa się wyłącznie o wyzwolenie klasy, grupy społecznej czy też mniejszości etnicznej, ale jej polem jest walka o coraz bardziej zagrożoną represjami prawnymi, wolność wewnętrzną.
Ponadto w jego dziełach, wywiadach i przemowach najwyraźniej uwidacznia się doświadczenie pokolenia roku 1968 w Stanach Zjednoczonych, które wychodząc z epoki ekonomicznego prosperity, nagle wchodziło w bolesne doświadczenia imperialistycznych zapędów swojego kraju, dla którego jedyną opcją stylu życia był drobnomieszczański konsumeryzm (tak doskonale sportretowany przez sytuacjonistów). W okresie rewolucji Święty Timothy stał się prawdziwym symbolem ideałów tej generacji, dla której przez wiele następnych lat był też przewodnikiem.
Jeśli porównać ruch psychedeliczny lat ’60, który narodził się z doświadczeń akademickich ze środkami enteogennymi, do hydry o kilku głowach, to jedną z nich stanowił Timothy Leary, drugą zaś Ken Kesey. Oczywiście naukowców, popierających idee rozwoju świadomości i głoszących potrzebę zgłębiania potencjału środków enteogennych było o wiele więcej, ale to właśnie tych dwóch ludzi nadało mu szyk, cel i rozgłos. Oczywiście konserwatyści zawsze będą wytykać Leary’emu błędy, fałszować jego biografię, a przede wszystkim wydawać mu świadectwo niepoczytalności.
Nie ulega jednak wątpliwości, że wszystkie jednostki, skupione wokół kontrkultury, będą Leary’ego szanować i kochać za to co zrobił dla wyzwolenia jednostki z sideł represyjnej, judeochrześcijańskiej kultury. To właśnie Leary bowiem miał tyle odwagi, żeby rzucić rękawicę w twarz systemu kontrolnego tym samym wypowiadając jej wojnę… wojnę informacyjną, która toczy się po dziś dzień.
Timothy Francis Leary urodził się 22 października 1920 r. w Springfield, w stanie Massachusetts. Jego rodzina należała do irlandzkich imigrantów wyznania katolickiego, którzy wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych z powodu zwiększającego się ucisku i represji politycznych, jakich doznawała Irlandia z rąk okupantów brytyjskich. Ojciec Timothy’ego był dentystą-alkoholikiem, który na zawsze porzucił rodzinę, gdy ten ukończył 13 rok życia.
Na straży wychowania dziecka stanęły wtedy jednak jego matka oraz ciotka, które dostrzegając wrodzoną inteligencję dziecka zajęły się jego staranną edukacją. Wkrótce po zdaniu matury skierowano go do College of the Holy Cross w pobliskim Worcester – jezuickiej uczelni o silnych katolickich korzeniach, z której Tim wyleciał po dwóch latach za picie, podrywanie panienek i opuszczanie zajęć.
Za namową matki młodzieniec szybko przeniósł się na United States Military Academy, znaną również jako West Point – kuźnię amerykańskich kadr wojskowych. Szybko jednak został z niej wydalony za „złamanie kodu honorowego” czyli za przemycanie alkoholu na ćwiczenia taktyczne. Tytułu Bachelor of Psychology dorobił się jednak szczęśliwie w 1943 r. na University of Alabama kończąc kurs korespondencyjnie.
Przedtem jednak został z tej uczelni wydalony za sypianie z kobietami w żeńskim akademiku, przez co musiał się przenieść na University of Illinois (w trakcie powołano go jednak wojska, w którym służył na frontach II Wojny Światowej jako rehabilitant głuchych). Już w tamtych latach widać było wyraźnie, że Tim jest urodzonym hedonistą i niezbyt się przejmuje zdaniem autorytetów, których burzenie stało się potem jego życiową misją.
W 1944 r. w życiu Leary’ego nadchodzi pierwszy wielki moment – poznaje swoją pierwszą żonę, Marianne, podczas ćwiczeń w Pensylwanii. Zakochani biorą ślub i przenoszą się do kalifornijskiego Berkeley, gdzie rodzi im się też dwójka dzieci. W 1946 r. Timothy Leary powiększa swój dorobek naukowy otrzymując tytuł Master of Science na Washington State University, a w 1950 r. tytuł Ph.D na University of California w Berkeley (który dziwnym trafem ukończyło większość „świrów” mających znaczący wpływ na kontrkulturowy dyskurs drugiej połowy XX wieku, m.in. Philip K. Dick oraz Carlos Castaneda).
Tam też rozpoczęła się kariera naukowa Leary’ego, który służył na uczelni jako profesor asystujący w latach 1950-1955. Niedługo jednak dosięgają go kolejne efekty wybranego przez siebie stylu życia. W ostatnim roku swojej pracy w Berkeley samobójstwo popełnia jego żona (dokładnie w jej 35. urodziny Leary znajduje ją martwą w garażu, za kierownicą samochodu) podejrzewając go o to, że ma kochankę, co było prawdą, gdyż krótko po śmierci żony Leary bierze z nią ślub. Niestety, kolejny związek rozpada się również w nagłych okolicznościach.
Dzięki The Henry J. Kaiser Family Foundation, Timothy Leary przez trzy lata (1955-58) piastuje stanowisko dyrektora ds. badań psychiatrycznych w Kaiser Permanente Hospital, w Oakland. W międzyczasie umiera jego ojciec, a ten będąc w stanie załamania nerwowego podróżuje do Europy spotykając Davida McClellanda – behawiorystę, psychologa społecznego i dyrektora Center for Personality Research na Harvard University (twórcę Teorii Potrzeb), który zauroczony jego wdziękiem i błyskotliwością oferuje mu na tej samej uczelni posadę wykładowcy w semestrze 1959/1960.
Zachęcony przez swojego kolegę, Franka Barrona, który relacjonuje mu swoje świeże doświadczenie z magicznymi grzybami, Leary odbywa latem 1960 r. wycieczkę do Cuernavaca w Meksyku, gdzie po kilku kieliszkach tequili spożywa pierwszy w swoim życiu psychedelik i odbywa, obfitujący w następstwa trip. Jak pisze w swojej książce High Priest: Zjadłem siedem świętych, meksykańskich grzybów i odkryłem, że piękno, objawienie, zmysłowość, komórkowa historia przeszłości, Bóg, Diabeł – wszystko to spoczywa wewnątrz mojego ciała, poza moim umysłem. Wiele lat później będzie wspominał o tym doświadczeniu, że w ciągu pięciogodzinnego tripu nauczył się więcej o psychologii i zasadach działania ludzkiego umysłu, niż przez piętnaście lat studiowania tej nauki na uniwersytecie.
Po powrocie na Harvard jesienią tego samego roku, Timothy Leary wraz z Ralphem Metznerem i Richardem Alpertem zakładają Harvard Psilocybin Project, który uzyskuje aprobatę ich przełożonego – Davida McClellanda. Moment ten wyznacza cezurę i staje się oficjalnym początkiem ery eksperymentów ze środkami psychedelicznymi, które oficjalnie i nieoficjalnie trwają do dziś. W ramach tego projektu cała trójka podaje psylocybinę (wówczas całkowicie legalną), pochodzącą z Zakładów Sandoza w Szwajcarii (której syntezy dokonał Albert Hofmann) ochotnikom, wśród których są: Allen Ginsberg, Jack Kerouac, Neal Cassady, William S. Burroughs, Arthur Koestler, Thelonious Monk i Peter Orlovsky, a także wielu pracowników uniwersytetu i studenci.
Eksperymenty okazały się wielkim sukcesem, gdyż znaczna większość wywiadów, przeprowadzanych po podaniu psylocybiny wykazywała, że doświadczenie odmiennego stanu świadomości było najważniejszym przeżyciem, z jakim jednostki te kiedykolwiek się zetknęły. W międzyczasie eksperymentom z psychedelikami poddaje się w Menlo Park, Ken Kesey. Dalszym eksperymentom impetu nadaje pojawienie się cudownego środka, jakim jest LSD-25, które na Harvard trafia dzięki kolejnemu, nieprzypadkowemu spotkaniu.
W wrześniu 1961 Timothy Leary zostaje zaproszony do Cambridge przez Michaela Hollingsheada, filozofa pracującego dla Institute for British American Cultural Exchange. Ten będąc świeżo po swoim pierwszym doświadczeniu z tym środkiem kontaktuje się z nim z kolei za namową Aldousa Huxleya, który miał stwierdzić, że potencjał duchowy LSD jest w stanie ogarnąć tylko ktoś taki, jak Timothy Leary. Hollingshead z miejsca spodobał się Leary’emu, który zaoferował mu mieszkanie w swoim harvardzkim domu, jak również posadę wykładowcy.
W międzyczasie (1961-62) Timothy Leary przeprowadza słynny eksperyment, który do akt więziennictwa wszedł pod nazwą Concord State Reformatory Rehabilitation Study. W ramach tego eksperymentu podano 32 więźniom psylocybinę, co miało udowodnić skuteczność rehabilitacyjną i terapeutyczną tego środka dla recydywistów.
Leczenie odbywało się przez sześć tygodni i było wspomagane terapią grupową oraz sesjami analitycznymi. Po 18 miesiącach kontynuacja badań nad efektami eksperymentu wykazała, iż z 24 przesłuchanych więźniów, 19 wykazało znaczącą poprawę i zostało zwolnionych, a pięciu zostało odesłanych z powrotem za kratki. Mierzalna skuteczność psylocybiny dla rehabilitacji kształtowała się więc w granicach 80%.
Wkrótce Timothy Leary wraz ze swoimi kolegami rozpoczyna na Harvardzie doświadczenia z użyciem świeżo dostarczonego ze Szwajcarii LSD-25, na które uzyskał oficjalny grant z uczelni. W ramach eksperymentu podano 3.500 dawek ponad 400 jednostkom. 90% uczestników deklarowała chęć powtórzenia eksperymentu, 83% twierdziła, że nauczyła się czegoś nowego lub doznała wglądu, a 62% była przekonana, że ich życie zmieniło się na lepsze.
Doświadczenia z LSD i psylocybiną zaczynają się jednak powoli wymykać spod kontroli naukowców, kiedy okazuje się, że coraz więcej studentów jest nimi zainteresowanych. Temat powoli zaczyna stawać się sensacją. Oliwy do ognia dolewa artykuł w uniwersyteckiej gazecie, The Harvard Crimson, opublikowany 20 lutego 1962 r., w którym spekulowano na temat niezdrowego entuzjazmu wobec psylocybiny dr Alberta i dr Leary’ego i porównywano ją do somy z Nowego Wspaniałego Świata Aldousa Huxleya. Sami zainteresowani natychmiast odpowiadają zgodnie ze swoimi poglądami na tą sprawę broniąc mocno „nowej metodologii”, która angażuje w badanie samych badaczy.
W ten sposób rozpoczyna się najdłuższa wojna współczesnej kultury – front o wykorzystywanie środków psychedelicznych dla celów rozwoju ludzkiej świadomości. W maju 1963 Timothy Leary wraz z Richardem Alpertem stają ostatecznie przed Corporation of Harvard – najwyższym ciałem, zarządzającym uniwersytetem, które postanawia nie przedłużać im kontraktów tym samym skazując na wydalenie.
Już rok wcześniej kontrowersyjni badacze czując pismo nosem zakładają jednak własną organizację – International Federation for Internal Freedom, która za swoją siedzibę obiera Cambridge, by przenieść się wkrótce do opuszczonego budynku na Kenwood Avenue w małym Newton. To tam zaczął się ruch tworzenia komun, żyjących w układzie wielorodzinnym, które wg. Leary’ego były społecznym skutkiem rozwoju ruchu przemiany świadomości i wkrótce miały stać się rozpoznawalnym znakiem masowego ruchu hippisowskiego.
Działania Leary’ego stawały się coraz głośniejsze w mediach i wkrótce zainteresowali się nimi spadkobiercy fortuny Andrew W. Mellona – Peggy, Billy oraz Tommy Hitchcock, którzy pomogli mu przenieść się do opuszczonej rezydencji w Millbrook, nieopodal Nowego Jorku, w której mógł kontynuować swoje badania. W posiadłości tej Leary przebywał do 1968 r. i tu właśnie wykrystalizowała się większość jego oryginalnych teorii na temat świadomości i funkcji środków psychedelicznych, łącznie z przekonaniem o zbawczej roli, jaką mogą odegrać środki psychedeliczne w kulturze Zachodu.
Miejsce to stało się szybko celem ataków policji i FBI pod dowództwem G. Gordona Liddy’ego, który starał się uprzykrzać życie profesorowi, jak to tylko było możliwe wielokrotnie aresztując członków komuny za posiadanie dragów. To tam wspólnie z Ralphem Metznerem i Richardem Alpertem, Timothy Leary pisze swoje pierwsze wielkie dzieło, Doświadczenie psychodeliczne w 1964. We wrześniu 1966 Leary zakłada zaś organizację religijną – League for Spiritual Discovery, w której LSD staje się świętym sakramentem (przez co miał zamiar zalegalizować ten środek korzystając z argumentu „wolności wyznania”; sam przechodzi w międzyczasie na hinduizm). LSD zaczyna szybko rozpowszechniać się w Stanach Zjednoczonych stając się prawdziwym hitem.
Teorie dr Leary’ego pod wpływem cudownego środka układają się w słynne, zgrabne hasło, które brzmi: „Podłącz się, dostrój się, odpadnij”. Jak tłumaczy to sam w wywiadzie udzielonym w 1966 pismu Playboy (rozdział z Polityki Ekstazy): „Podłączyć się” to być w kontakcie ze starożytną energią i wiedzą, które są wbudowane w twój układ nerwowy. Dostarczają one niewysłowionej radości i odkryć. „Dostroić się” to zaprząc i porozumieć się z tymi nowymi perspektywami w harmonijnym tańcu ze światem zewnętrznym. „Odpaść” oznacza odłączenie się od plemiennych rozgrywek.
Nie trzeba już dzisiaj dodawać, że takie poglądy z miejsca przysporzyły mu natychmiastowych kłopotów z prawem federalnym. W grudniu 1965 r. podczas przekraczania granicy z Meksykiem osiemnastoletnia córka Leary’ego zostaje złapana z 14,2 g marihuany, ten zaś oskarżony o złamanie Marijuana Tax Act. Wyrok w sprawie brzmi: 30 lat więzienia i 30.000$ grzywny!!!
Odwołując się od wyroku do Sądu Najwyższego Leary argumentuje jednak niekonstytucyjność aktu, na podstawie którego został skazany, gdyż ten wymaga, aby oskarżony wnosił sprawę sam przeciwko sobie. Dzięki temu Sąd Najwyzszy przyznaje mu w maju 1969 r. rację na podstawie złamania przez prokuratora Piątej Poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych.
W grudniu 1968 r. Leary zostaje ponownie aresztowany za posiadanie zioła, gdyż do popielniczki samochodowej policja podrzuca mu dwa blunty. W styczniu 1970 r. zapada w tej sprawie wyrok, który skazuje naszego ulubieńca na 10 lat więzienia przy kaucji wynoszącej 5 mln$. Zanim zapada wyrok, Timothy Leary ogłasza jeszcze swoją kandydaturę na fotel Gubernatora Kalifornii, na kampanię wyborczą nie ma jednak szans z powodu więzienia.
Cała sprawa nosi oczywiste znamiona prowokacji, która ma go wykluczyć raz na zawsze z życia publicznego. „Szalonemu doktorowi” udaje się jednak dzięki odpowiedniej manipulacji testem psychologicznym trafić do słabo strzeżonego sektora więzienia, który umożliwia mu przygotowanie ucieczki, do której dochodzi 13 września 1970 r.
Akt ten jest prawdziwą legendą, gdyż Timowi udaje się uciec w wyjątkowo sprytny sposób. Po wejściu na dach zakładu wdrapuje się na słup telefoniczny, z którego zjeżdża po kablu nad dziedzińcem lądując tuż obok autostrady, z której zabiera go podstawiony oddział Weatherman (Timothy przez pewien czas gorąco popiera ich rewolucyjną retorykę). Następnie zostaje przeszmuglowany z fałszywym paszportem do Meksyku razem z żoną, Rosemary, by polecieć do Algierii, gdzie przez pewien czas przebywa w kwaterze Czarnych Panter.
Ich przywódca, Eldridge Cleaver okazuje się nie być jednak pozytywnie usposobiony wobec doktora zamierzając go zatrzymać jako zakładnika na wypadek negocjacji z rządem (z dużym prawdopodobieństwem zamiary te zostały zainspirowane przez CIA), przez co para musi uciekać do Szwajcarii.
Timothy wraz z żoną spędzają tam 18 miesięcy, podczas gdy Stany Zjednoczone domagają się bezskutecznie ekstradycji Leary’ego. Pełen napięć okres doprowadza do rozwodu, który rzuca Leary’ego w stronę kolejnego romansu, tym razem z francuską socjalistką, Joanną Harcourt-Smith. Wkrótce świeżo poślubiona para znowu ucieka, tym razem do Kabulu w Afganistanie, gdzie zostaje schwytana nielegalnie przez amerykańskich agentów w 1973 r. Po przetransportowaniu do Ameryki, Leary dostaje wyrok 100 lat więzienia w zakładzie o zaostrzonym rygorze w Folsom, gdzie spędzą trochę czasu w jednej celi z niesławnym Charlesem Mansonem.
Postawiony przed tak okrutnym werdyktem systemu, Leary jednak nie załamuje się, ale zaczyna jeszcze bardziej rozwijać swój optymizm za kratkami medytując i przeprowadzając serię projekcji astralnych, które doprowadzają do napisania krótkiego dokumentu pt. Starseed (1973). Tekst ten nosi ślady objawienia, jakiego Tim doznał podczas przelotu przez System Słoneczny, komety Kohouteka oraz na wieść o odnalezieniu śladu pozaziemskiego DNA w miejscowości Orgeuil we Francji.
Od tej pory datuje się też zmiana kierunku refleksji Leary’ego w stronę kosmologii, ufologii i Nowej Nauki. Wszystko każe mu szukać źródła życia poza ziemią, pojawiają się też pierwsze wzmianki o „elektronicznej seksualności” oraz „odbieraniu i transmitowaniu fal elektromagnetycznych”.
Jak dowodzą świadkowie, Leary zaczyna młodnieć, a jako swój nowy symbol przyjmuje „kosmiczne nasienie” – miniaturę znaku nieskończoności, ukształtowaną na wzór nukleotydu. Przy okazji Timothy zakłada także nową organizację o nazwie P.R.O.B.E., której celem ma być likwidacja wszystkich więzień. Wkrótce wydaje też kolejny manifest, noszący nazwę Terra II… A Way Out (1974), w którym objawia się jako zwolennik podróży kosmicznych i klonowania planet. W międzyczasie pisze też ze swoją żoną kolejną książkę Neurologic, w której rozwija swoją psychedeliczną neuropsychologię. Po raz pierwszy deklaruje w niej głębokie zainteresowanie myślą największego, współczesnego okultysty – Aleistera Crowleya.
W tym samym czasie do prasy amerykańskiej zaczynają przeciekać informacje o domniemanym sprzedawaniu działaczy kontrkultury przez Leary’ego, który zgodził się w zamian za zwolnienie z więzienia współpracować z FBI. Szczególnie narastają spekulacje, że Tim zdążył już wskazać miejsce ukrycia członków lewackiej grupy Weatherman oraz oskarżanego o międzynarodowy handel narkotykami, Bractwa Wieczystej Miłości. Jak twierdził jednak sam Timothy Leary, a potwierdzają to także najwięksi giganci kontrkultury w swoim FBI AND MEDIA KICK A MAN WHILE HE’S DEAD – An Open Letter from the Friends of Timothy Leary, żadna współpraca nigdy nie miała miejsca.
Ujawnione przez rząd zapisy zeznań Leary’ego wskazują, że zasypywał agentów różnymi bzdurami, a także sprzedawał wiadomości, które już były doskonale znane. W ten sposób nikomu nie zaszkodził i co najwazniejsze, nikogo z powodu jego zeznań nigdy nie skazano. Wprost przeciwnie, sprawił iż FBI przestało szukać wyimaginowanej siatki przestępczej, do której wydania chciano go zmusić.
Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż kontrolowane uwolnienie danych na temat jego „współpracy z FBI” nosi znamiona rządowej prowokacji, a udostępnione po jego śmierci akta mają postać, która może mu zaszkodzić jedynie w oczach wrogów i potencjalnych poszukiwaczy niewygodnych faktów. Smaczku dodaje jeszcze fakt, iż przecieki do prasy w czasie, gdy przebywał w więzieniu były częścią tajnej operacji wywiadowczej o kryptonimie COINTELPRO, prowadzonej od 1968, a ujawnionej po aferze Watergate.
W ramach operacji FBI inwigilowało, fałszowało dokumenty, rozpowszechniało paranoję, podżegało do zbrodni oraz inspirowało do podwójnej działalności i dyskredytowało szeroko pojęte środowisko kontrkulturowe. Była to istna zabawa w kotka i myszkę, która jednak odbiła się neokonserwatywnym elitom głęboką czkawką, gdy udowodniono, iż FBI świadomie łamało zarządzenie Sądu Najwyższego, które wyraźnie zabraniało takich operacji.
Timothy Leary wychodzi ostatecznie z więzienia, lecz nie, jak się powszechnie uważa – a kłamstwo to lub niewiedzę powiela się nawet w anglojęzycznej Wikipedii – dzięki swoim zeznaniom (które były całkowicie dla FBI bezwartościowe), a na skutek interwencji amerykańskiego PEN Clubu, którego członkowie napisali w jego sprawie list do Kongresu, zaniepokojeni drastycznym łamaniem prawa przez organa ścigania. Więzienie Tim opuszcza ostatecznie w kwietniu 1976 r., by zaszyć się z żoną w górach Nowego Meksyku.
W wywiadzie, który Robert Anton Wilson zamieszcza w swojej książce Kosmiczny Spust, Timothy Leary bardzo trafnie podsumowuje ten okres swojego życia mówiąc: Nauczyłem się sporo na temat polityki ssaków. Udało mi się pozostać sobą w kontaktach z Departamentem Sprawiedliwości, biurem antynarkotykowym, FBI, CIA, Weather Underground, algierskim Al Fatah, lokalnymi glinami w kilkunastu stanach, strażnikami więziennymi i administratorami dwudziestu dziewięciu więzień na trzech kontynentach, nie mówiąc już o wszystkich gangach więziennych archipelagu kalifornijskiego – grupie Mansona, Bractwie Aryjskim, JDL, czarnych muzułmanach, mafii meksykańskiej i sycylijskiej… Nie wiem, czy jest taki drugi psycholog społeczny, który by miał pole do badań terenowych nad tymi gangsterami potrafiącymi zabić w jednej chwili, jeśli tylko okażesz słabość. Było to najbardziej pouczające doświadczenie w moim życiu.
Po wyjściu z więzienia Leary przenosi się na krótko do San Diego, gdzie rozwodzi się po serii kłótni ze swoją żoną. Następnie przenosi się na Laurel Canyon w okolicy Hollywood Hills, w Los Angeles. Tam też po raz kolejny żeni się, tym razem z reżyserką, Barbarą Blum, której pomaga wychowywać dziecko; ich rozwód następuje dopiero w 1993.
W ostatnim okresie swojego życia, który przypada na lata ’80 i ’90, Timothy Leary nie ustaje w produkowaniu kolejnych wizji dla świata. Pomaga Robertowi Diltsowi dopracować znany w świecie biznesu system NLP, który staje się pragmatyczną konsekwencją jego słynnego Modelu Ośmiu Obwodów Neurologicznych. Stwarza także przestrzeń porozumienia pomiędzy doświadczeniem psychedelicznym, a doznaniem towarzyszącym rodzącej się kulturze informacyjnej.
Do jego domu przybywa William Gibson, który zapoznaje go ze swoimi cyberpunkowymi wizjami. Z tego okresu pochodzą następne maksymy Leary’ego, który stwierdza: „Dragi to technologie” oraz „VR to elektroniczne LSD”. Zainteresowania rewolucją komputerową owocują ostatnią książką wydaną przed śmiercią, Chaos & Cyberculture (1994). Dzięki pomocy przyjaciół startuje w tym samym roku ze swoją audiowizualną prezentacją How To Operate Your Brain, z którą objeżdża całą Amerykę głosząc swoje nieśmiertelne przesłanie: „Myśl samodzielnie, kwestionuj autorytety”.
Timothy Leary odchodzi 31 maja 1996 r. umierając na raka prostaty przy okazji czyniąc ze swojej śmierci multimedialny spektakl. Jego ostatnie słowa, które powtarza kilka razy w zupełnie inny sposób, brzmią: „Dlaczego nie?”. Głowa, odcięta w chwili śmierci od ciała, zostaje zamrożona, na wypadek, gdyby dało się zreplikować jego umysł, gdy pozwoli na to technologia w przyszłości.
Jego świadomość zostaje zaś sklonowana w cyberprzestrzeni pod adresem Leary.com. W lutym 1997 skremowane zwłoki „szalonego doktora” zostają wystrzelone w kosmos, w ostatnią podróż. W ten sposób kończy swoją karierę jedna z najwybitniejszych osobowości XX wieku, która stała się wielkim kontrkulturowym bohaterem na długo przed swoją śmiercią.
Conradino Beb
Zobacz także w MGV:
„Ona dochodzi kolorowo” – wywiad z Timothym Learym [Playboy]
Śmierć w świetle reflektorów – odlotowe zanurzenie Timothy Leary’ego [Douglas Rushkoff]
Polecane strony na temat Timothy Leary’ego:
Strona oficjalna [en]
Profil filmowy [pl]
Timothy Leary Erowid Vault [en]
Pokaźna stronka o Timie [ru]/[en]
Archiwa legendarnego pisma Psychedelic Review [en]
Polityka Ekstazy – wersja online [pl]
Timothy Leary Archives [en]
The Psychedelic Experience – wersja online [en]
Timothy Leary – wersja digitalno-komórkowa [en]
Starseed – wersja online [en]
The Eternal Philosophy of Chaos – rozdział Chaos and Cyberculture [en]
Książki Tima wydane przez Ronin Publishing [en]
Timothy Leary Image Gallery [en]
magivanga.com 